Angkutan Ekman, sebahagian daripada teori gerakan Ekman pertama kali disiasat pada tahun 1902 oleh Vagn Walfrid Ekman, adalah istilah yang diberikan untuk angkutan bersih 90° lapisan permukaan (lapisan yang terjejas oleh angin) oleh angin yang menolak. Fenomena ini pertama kali dinyatakan oleh Fridtjof Nansen, yang merakamkan bahawa angkutan ais kelihatan berlaku pada suatu sudut dengan arah angin semasa ekspedisi Artik semasa tahun 1890-an.[1] Arah angkutan bergantung kepada hemisfera: di hemisfera utara, angkutan berlaku pada 90° mengikut arah jam dari arah angin, manakala di hemisfera selatan ia berlaku pada 90° melawan arah jam.[2]